In een recent arrest van de Raad voor Vergunningsbetwistingen van 6 maart 2012 heeft de Raad zich soepel opgesteld ten opzichte van de decretale ontvankelijkheidsvereiste uit artikel 4.7.21, §5 VCRO met betrekking tot. het bewijs van betaling van de dossiertaks.
Dit artikel bepaalt dat het beroepschrift bij de deputatie, op straffe van onontvankelijkheid, dient vergezeld te zijn met een bewijs van dossiervergoeding van 62,50 euro.
Vraag die in het verleden voor de Raad van State rees was, in het bijzonder in het kader
van het beroep tegen een milieuvergunning, wat nu juist onder een 'bewijs van betaling' dient te worden verstaan.
De Raad voor Vergunningsbetwistingen overweegt nu dat een bewijs van betalingsopdracht, dat aanvaard wordt door de postdiensten, voldoende is:
“Aan deze ontvankelijkheidsvoorwaarde is naar het oordeel van de Raad voldaan wanneer bij
het beroepsschrift het bewijs wordt gevoegd dat een overschrijvingsopdracht werd gegeven om de dossiervergoeding te betalen en dat deze opdracht werd aanvaard. Wanneer de betaling daadwerkelijk wordt uitgevoerd, hangt immers af van het tijdstip waarop de bank de opdracht verwerkt. Een beroepsindiener heeft het niet in de hand wanneer het geld door de postdiensten of de bank daadwerkelijk op de rekening van de verwerende partij is overgeschreven en kan
dus niet altijd het bewijs van daadwerkelijke betaling of creditering bij het beroepsschrift voegen.
Deze opvatting sluit aan bij het arrest 8/2011 van het Grondwettelijk Hof van 27 januari 2011. Met betrekking tot het te leveren bewijs van de betaling van de dossiervergoeding stelt het Grondwettelijk Hof in overweging B.17.4.3 dat de indiener van het beroep er mee kan volstaan bij zijn beroepschrift een kopie te voegen van het bewijs dat hij de storting heeft uitgevoerd.
De Raad stelt vast dat in casu een dergelijk bewijs werd geleverd. De raadsman van de verzoekende partijen heeft op 6 januari 2010 een ter post afgestempelde betalingsopdracht
gegeven om de dossiervergoeding van 62,50 euro te storten op de rekening van de verwerende partij. Uit stuk 7 van het administratieve dossier van de verwerende partij en stuk 1 van het stukkenbundel van de verzoekende partijen blijkt dat het bewijs van deze ter post afgestempelde betalingsopdracht bij het beroepsschrift werd gevoegd, wat door de verwerende partij en de tussenkomende partij ook niet wordt betwist. Evenmin wordt door de partijen betwist dat de
betaling van de dossiervergoeding daadwerkelijk op de rekening van de verwerende partij werd ontvangen op 8 januari 2010.
Het feit dat op het stortingsbewijs, afgeleverd door de postdiensten, geen rekeningnummer is
vermeld, is geen deugdelijke grondslag voor het onontvankelijk verklaren wegens niet betaling van de dossiertaks aangezien de betalingsopdracht door de postdiensten werden geattesteerd. Op het ogenblik dat de verwerende partij het onderzoek naar de ontvankelijkheid, en meer bepaald inzake het bewijs van betaling uitvoert, reeds lang op de rekening van de verwerende partij. De
verzoekende partijen hebben trouwens uit eigen beweging, en meer bepaald op 12 januari 2010, een bewijs van debitering van hun eigen rekening, aan de verwerende partij bezorgd.
Art. 4.7.21, §5 VCRO wordt door de verwerende partij te eng geïnterpreteerd. Dergelijke enge interpretatie strookt niet met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en met het Verdrag van Aarhus in zoverre deze interpretatie ertoe zou leiden dat het recht op administratief beroep op zodanige wijze zou worden beperkt dat de kern ervan wordt aangetast en de rechtsonderhorige wordt verhinderd gebruik te maken van een beschikbaar rechtsmiddel.”
De Raad lijkt dus paal en perk te stellen aan de veelvuldig geponeerde argumentatie van overheden die menen dat een betalingsopdracht, aanvaard door de postdiensten, geen effectief bewijs is van betaling is, omdat uit niets zou blijken dat het bedrag van de dossiertaks effectief van de rekening is gehaald.